Τεχνολογια και Ενημερωση

Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014

Κατασκευάστηκε η πρώτη παντοφοβική επιφάνεια στα χρονικά.

Την πρώτη στα χρονικά "παντοφοβική επιφάνεια", που μπορεί, δηλαδή, να απωθήσει από πάνω της οποιοδήποτε υγρό, ανεξαρτήτως της χημικής του σύστασης, δημιούργησαν Αμερικανοί ερευνητές.

Μία νέα επιφάνεια, η οποία είναι η πρώτη που συγκεντρώνει χαρακτηριστικά πραγματικής "παντοφοβικότητας", δημιούργησαν ερευνητές της Σχολής Μηχανικής και Εφαρμοσμένων Επιστημών του UCLA, στο Λος Άντζελες, με επικεφαλής τον καθηγητή Τσανγκ-Τζιν Κιμ, όπως αναφέρουν με σχετική δημοσίευση στο επιστημονικό περιοδικό Science.
Μέχρι σήμερα, δεν είχε παρατηρηθεί κάτι αντίστοιχο, ούτε σε φυσικό, αλλά ούτε και σε τεχνητό αντικείμενο. Ό,τι πιο κοντινό ήταν τα επονομαζόμενα υδροφοβικά υλικά (δείτε το παρακάτω αρχείο gif), τα οποία, ως γνωστόν, έχουν την ιδιότητα να απωθούν τα υγρά, αντί να τα απορροφούν. Ωστόσο, τα υλικά αυτά δεν παρουσιάζουν αυτή την ιδιότητα με όλα τα υγρά.
Το παραπάνω δημιουργεί προβλήματα, καθώς, κατά κανόνα, τα υδροφοβικά υλικά αδυνατούν να απωθήσουν τα υγρά εκείνα που είναι βιομηχανικής χρήσης (για παράδειγμα, τα φθοριωμένα διαλυτικά που χρησιμοποιούνται στην ψύξη των ηλεκτρονικών συσκευών). Τα πειράματα της ομάδας του UCLA έδειξαν, όμως, ότι η νέα επιφάνεια απομακρύνει αποτελεσματικά όλα τα υγρά, συμπεριλαμβανομένων των διαλυτικών.
Στα συν της νέας επιφάνειας και το γεγονός ότι η παντοφοβικότητά της βασίζεται στην υφή ή τη δομή του υλικού (από το οποίο είναι κατασκευασμένη) σε επίπεδο νανοκλίμακας, και όχι στις χημικές του ιδιότητες. Αυτό, απλά, σημαίνει ότι η παντοφοβική επιφάνεια μπορεί να είναι κατασκευασμένη από, σχεδόν, κάθε υλικό - μέταλλο, γυαλί, πλαστικό κ.ά..
Επιπλέον, η παντοφοβική επιφάνεια που περιγράφουν οι ερευνητές παρουσιάζει μεγάλο πλεονέκτημα όσον αφορά την αντοχή της, επειδή, ακριβώς, η παντοφοβικότητά της βασίζεται στην υφή. Κάτι που σημαίνει ότι αντέχει τόσο στην υπεριώδη ηλιακή ακτινοβολία όσο και στις ακραίες θερμοκρασίες, χωρίς να επηρεάζει την απόδοσή της τυχόν αλλοίωση στα χημικά χαρακτηριστικά.
Η παντοφοβική επιφάνεια θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί:

στο εξωτερικό κτηρίων ή οχημάτων για προστασία από τη διάβρωση
σε βιοϊατρικές εφαρμογές στο εσωτερικό ενός οργανισμού (δεν διαβρώνεται ούτε από τα σωματικά υγρά): π.χ. για την προστασία ιατρικών εμφυτευμάτων
για την επιβράδυνση της διάβρωσης του εξοπλισμού σε εργοστάσια
για την παράταση της ζωής, με τον ίδιο τρόπο, σε αντικείμενα μεγέθους από ηλιακούς συλλέκτες έως μαγειρικά σκεύη

Οι ερευνητές έχουν καταθέσει σχετική εμπορική πατέντα, για να κατοχυρώσουν την εφεύρεσή τους.

Αόρατος πλανήτης πίσω από τον Ποσειδώνα.

Τον πλανήτη Χ, έναν αόρατο γίγαντα που κρύβεται πίσω από τον Ποσειδώνα, προσπαθούν να εντοπίσουν οι αστρονόμοι, προκειμένου να εξηγήσουν την περίεργη συμπεριφορά ορισμένων ουρανίων σωμάτων.

Οι αστρονόμοι υποθέτουν ότι ένας κρυμμένος πλανήτη (πρώτο πλάνο) μπορεί να παραμονεύει στις ανεξερεύνητες εσχατιές του ηλιακού συστήματος, αφήνοντας ενδείξεις για την ύπαρξή του μόνο στις τροχιές των πλανητών νάνων ή σε κομμάτια πάγου στα άκρα της Ζώνης του Κάιπερ. Πηγή: Supplied
ΜΕ ΚΕΝΤΡΟ τον Ήλιο, το ηλιακό σύστημα χωρίζεται σε τέσσερις περιοχές: σ’ αυτή των Εσωτερικών ή Γήινων Πλανητών, με τέσσερις πλανήτες που έχουν στέρεα επιφάνεια και σύσταση παρόμοια με αυτή της Γης (Ερμής, Αφροδίτη, Γη, Άρης), στη Ζώνη των Αστεροειδών, στους Εξωτερικούς Πλανήτες ή Γίγαντες Αερίων (Δίας, Κρόνος, Ουρανός, Ποσειδώνας), και στην εξωτερική περιοχή του συστήματος, που περιλαμβάνει τον Πλούτωνα, τη Ζώνη του Κάιπερ (απ’ όπου έρχονται οι μικροί κομήτες) και το Νέφος του Όορτ (απ’ όπου έρχονται οι κομήτες με μεγάλες περιόδους, όπως αυτός του Χάλεϋ).
Οι πλανήτες είναι γνωστοί από την αρχαιότητα, πλην του Ουρανού, (ανακαλύφθηκε το 1781), του Ποσειδώνα (ανακαλύφθηκε το 1846) και του Πλούτωνα (ανακαλύφθηκε το 1930).
Όμως, πέρα από τον Ποσειδώνα, το ηλιακό σύστημα μοιάζει με τα βάθη των ωκεανών: σκοτεινό, απομακρυσμένο και σε μεγάλο βαθμό ανεξερεύνητο.
Το 2003 ανακαλύφθηκε η Σέντνα, ένα περίεργο ουράνιο σώμα ανάμεσα στο Νέφος του Όορτ και στη ζώνη του Κάιπερ. Οι αστρονόμοι δεν ήξεραν τι να κάνουν μαζί του και ενώ αρχικά προτάθηκε ως ο δέκατος πλανήτης του ηλιακού συστήματος (ύστερα από την υποβάθμιση του Πλούτωνα σε πλανήτη-νάνο το 2006), τελικά η Σέντνα θεωρήθηκε κι αυτή πλανήτης-νάνος, καθώς έχει διάμετρο περίπου 1.000 χιλιόμετρα. Συγκριτικά ο Πλούτωνας έχει διάμετρο 2.320 χιλιόμετρα.
Όμως από το 1848, δύο μόλις χρόνια από την ανακάλυψη του Ποσειδώνα, οι αστρονόμοι μιλούσαν για την ύπαρξη ενός πλανήτη που κρύβεται πίσω από τον Ποσειδώνα. Ο υποθετικός αυτός πλανήτης ονομάστηκε “πλανήτης Χ” και το 1851 κάποιος αστρονόμος ισχυρίστηκε ότι τον είχε εντοπίσει, για να αποδειχθεί στη συνέχεια ότι έκανε λάθος. Παρόμοιο ισχυρισμό πρόβαλλε και ο Αμερικανός αστρονόμος Πέρσιβαλ Λόουελ, που θα συνεχίσει το κυνήγι του άγνωστου πλανήτη έως το θάνατό του το 1916.
Με την έναρξη της διαστημικής εποχής, ο Voyager 2 πήρε εντολή το 1992 να ερευνήσει το χώρο πέρα από τον Ποσειδώνα, χωρίς αποτέλεσμα. Και καθώς τα υπάρχοντα τεχνολογικά βοηθήματα δεν επαρκούν, οι αστρονόμοι εναποθέτουν τις ελπίδες τους στο μακρινό 2023, όταν θα είναι έτοιμο το Large Synoptic Survey Telescope που ξεκίνησε να κατασκευάζεται φέτος τον Αύγουστο.
Γιατί όμως τέτοια επιμονή με τον πλανήτη Χ;
Ο χαμένος κόσμος
Ο λόγος είναι ότι μόνο με την ύπαρξη ενός άλλου πλανήτη μπορούν να αιτιολογηθούν οι διαταραχές που εμφανίζονται στις τροχιές των γνωστών πλανητών. Και δεν μιλάμε για κάποιον νάνο, αλλά για πλανήτη γίγαντα. Γιατί όμως δεν μπορεί να βρεθεί;
photo

Μόνο η παρουσία ενός πλανήτη γίγαντα μπορεί να εξηγήσει την ύπαρξη των πλανητών νάνων Σέντνα και 2012 VP113 στις εσχατιές του ηλιακού συστήματος. Πηγή: Supplied

Εδώ αιτία είναι η απόσταση. Για τον γήινο παρατηρητή, ακόμη και τα φωτεινότερα αντικείμενα, όπως ο Πλούτωνας, είναι 4.000 φορές πιο αμυδρά, όπως αυτό που το ανθρώπινο μάτι μπορεί να δει. Επομένως, ένας σκοτεινός γίγαντας που παραμονεύει πίσω από τον Ποσειδώνα είναι αδύνατο να γίνει αντιληπτός. Ακόμη και τα πιο ισχυρά τηλεσκόπια θα δυσκολευτούν να συλλάβουν μια αχτίδα φωτός πάνω του. Οι μόνες ενδείξεις που θα μπορούσαν ενδεχομένως να καταγράψουν είναι έμμεσες: οι διαταραχές στις τροχιές των πλανητών νάνων ή τα κομμάτια πάγου στα εξωτερικά άκρα της ζώνης του Κάιπερ.
Τον Μάρτιο του 2014, οι αστρονόμοι Τσαντ Τρουχίγιο (Chad Trujillo) και Σκοτ Σέπαρντ (Scott Sheppard) ανακοίνωσαν την ανακάλυψη ενός ακόμη πλανήτη νάνου. Πρόκειται για τον 2012 VP113, ο οποίος βρίσκεται ακριβώς έξω από την ζώνη Κάιπερ – το παγωμένο πεδίο συντριμμιών πέρα από τον Ποσειδώνα.
photo

Οι τροχιές των πλανητών Σέντνα και 2012 VP113 πολύ μακριά από τις τροχιές
των γνωστών πλανητών και τη Ζώνη Κάιπερ, υποδεικνύουν ότι κάτι τους τράβηξε
προς τα εκεί. Πηγή: Supplied

Ο 2012 VP113 έχει διάμετρο περίπου 450 χιλιόμετρα και κινείται γύρω από τον Ήλιο σε μια πολύ επιμήκη τροχιά, μακριά από τους γνωστούς πλανήτες. Η τροχιά του είναι το ίδιο περίεργη με αυτή της Σέντνα, η οποία απέχει από τον Ήλιο 13 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα.
Δώδεκα κομμάτια πάγου
Οι τεράστιες αυτές αποστάσεις του 2012 VP113 και της Σέντνα δείχνουν ότι τους τράβηξε εκεί κάποιο ογκώδες ουράνιο σώμα, λέει ο Σέπαρντ. Αυτά τα ουράνια σώματα δεν θα μπορούσαν να βρίσκονται εκεί με άλλο τρόπο.
Η ανακάλυψη του 2012 VP113 επιβεβαίωσε ότι η Σέντνα δεν ήταν μια μεμονωμένη επιτυχία, αλλά ίσως η πρώτη ενός μεγάλου πληθυσμού από παγωμένα σώματα που ξεχωρίζουν από τα άλλα στις παρυφές του ηλιακού συστήματος. Ο Τρουχίγιο και ο Σέπαρντ συνέχισαν να ψάχνουν στη Ζώνη του Κάιπερ και το μυστήριο βάθυνε.
Παρατήρησαν ότι πέραν των 150 αστρονομικών μονάδων (150 φορές η απόσταση της Γης από τον Ήλιο), υπάρχουν 10 ακόμη παγωμένα ουράνια σώματα, τα οποία, μαζί με τη Σέντνα και τον 2012 VP113, ακολουθούν τροχιές που δεν μπορούν να εξηγηθούν με τα υπάρχοντα στοιχεία.
«Η μόνη εξήγηση», λέει ο Σέπαρντ, «είναι η παρουσία ενός αόρατου πλανήτη, του πλανήτη Χ, ο οποίος κρατάει τις τροχιές όλων αυτών των σωμάτων στις θέσεις τους».
Το κυνήγι προβλέπεται δύσκολο και γλιστερό, καθώς το μονοπάτι που οδηγεί στον αόρατο γίγαντα είναι στρωμένο με δώδεκα κομμάτια πάγου.
youmagazine.gr

Η ιστορία του Phil Schneider για τις εξωγήινες υπόγειες βάσεις [VIDEO)

Η ιστορία για τις εξωγήινες υπόγειες βάσεις σύμφωνα με τον Phil Schneider

Ο Phil Schneider πέθανε το 1996. Πριν από το θάνατό του έκανε μία περιοδεία στις Ηνωμένες Πολιτείες μιλώντας για διάφορα θέματα συμπεριλαμβανομένου της συμμετοχής του στην οικοδόμηση της μυστικής υπόγειας βάσης του στρατού Dulce, στο Νέο Μεξικό. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, είπε ότι είχε μια βίαιη συνάντηση με εξωγήινους στα τέλη της δεκαετίας του 1970

Το ντοκιμαντέρ διερευνά ορισμένες από τις πληροφορίες του Phil Schneider που είπε στο κοινό τη δεκαετία του 1990 με την λεπτομερή εξέταση τους από εμπειρογνώμονες, και τις απόψεις από τον Richard Dolan, Richard Sauder, Neil Γκουλντ και Cynthia Drayer (πρώην σύζυγος).

Σε αυτό το ντοκιμαντέρ θα δείτε τη δημοσιευμένη φωτογραφία της αυτοψίας του Phil, έγγραφα σχετικά με το πείραμα της Φιλαδέλφειας από τα αρχεία του Oscar και του Schneider (πατέρας του Phil) και μια πολύ καλή εξήγηση για τις υπόγειες μυστικές βάσεις.

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2014

Τα νέα ευρήματα της Αμφίπολης απεικονίζονται στη σαρκοφάγο του Μεγάλου Αλεξάνδρου

Mια εκπληκτική ομοιότητα των ευρημάτων- που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας από τον λόφο Καστά της Αμφίπολης- με τη «σαρκοφάγο του Μεγάλου Αλεξάνδρου» στη Σιδώνα παρουσιάζονται στις παρακάτω φωτογραφίες.

Όπως έγινε γνωστό σήμερα, οστέινα και γυάλινα διακοσμητικά στοιχεία φερέτρου βρέθηκαν εντός του τάφου της Αμφίπολης. Αυτά τα διακοσμητικά όμως φέρονται να υπάρχουν και στη σαρκοφάγο της Σιδώνας.

(Αριστερά η σαρκοφάγος του Μεγάλου Αλεξάνδρου και δεξιά αυτά τα οποία βρέθηκαν στην Αμφίπολη)

Η σαρκοφάγος του Αλεξάνδρου αποτελεί το σπουδαιότερο έκθεμα του Αρχαιολογικού Μουσείου της Κωνσταντινούπολης. Βρέθηκε στον τελευταίο από τους επτά νεκρικούς θαλάμους στη βασιλική νεκρόπολη της Σιδώνας στη Φοινίκη (σημερινός Λίβανος) στο τέλος του 19ου αιώνα, όταν η περιοχή αποτελούσε τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, από τον Οσμάν Χαμντί, ιδρυτή και διευθυντή του Αρχαιολογικού Μουσείου Κωνσταντινούπολης.

Η νεκρόπολη ανήκε στους βασιλείς της πόλης και χρησιμοποιήθηκε για τη ταφή τους από τα μέσα του 5ου αιώνα μέχρι και τον ύστερο 4ο αιώνα π.Χ.

Η σαρκοφάγος είναι πιθανό να φτιάχτηκε για τον Αβδαλώνυμο, τελευταίο βασιλιά της Σιδώνας, που ενθρονίστηκε από τον Αλέξανδρο μετά τη μάχη της Ισσού (333π.Χ.) και κυβέρνησε έως τον θάνατό του, το 331 π.Χ. Κατασκευάστηκε από πεντελικό μάρμαρο, από Έλληνα καλλιτέχνη προφανώς, όταν ακόμη ο Αβδαλώνυμος ήταν εν ζωή, ανάμεσα στο 325 και το 311 π.Χ.

Η παρουσία αετωμάτων, ακρωτηρίων και υδρορροών στο κάλυμμα της σαρκοφάγου παραπέμπει σε αρχαίο ελληνικό ναό. Η κορυφή της στέγης διακοσμείται με γυναικεία κεφάλια. Στις πλευρές της, αλλά και στα αετώματα, φέρει ανάγλυφες παραστάσεις με μάχες και κυνήγια, γεμάτες μορφές με περσικά ενδύματα και μορφές που είναι είτε Μακεδόνες είτε άνδρες άλλων ελληνικών πόλεων. Μερικοί από τους τελευταίους φορούν κοντό χιτώνα και φέρουν οπλισμό, ενώ άλλοι είναι γυμνοί.

Η κύρια σκηνή της σαρκοφάγου θεωρείται το κυνήγι λιονταριού στη μία μακριά πλευρά, στο οποίο συμμετέχουν ο Αβδαλώνυμος, ο Αλέξανδρος, αλλά και ο Ηφαιστίωνας, ο στενός σύντροφος του Αλεξάνδρου. Ο σκοπός αυτής της παράστασης ήταν να ενισχύσει τη βασιλική εικόνα του Αβδαλώνυμου, καθώς τον παρουσιάζει να ασχολείται με το κυνήγι, ένα κατεξοχήν άθλημα βασιλέων, και μάλιστα συντροφιά με τον κατακτητή, που είχε γίνει ο Μέγας Βασιλεύς της Ασίας.